AHVAL VE İNSAN (327)
AHVAL VE İNSAN (327)
Yolu yeksan eyle gidip gelinsin. Selamlar ulaşsın varsın dağlara. Selam sabah ile sohbet edilsin. Sonrası inilsin bahçe bağlara. Doğa harikası dünyanın hali. Kötüleşmesinde insan vebali. Sonrasında sitem eder ahali. Ölen ölüp gider enkaz sağlara. Yüreği dert ile doldurma bur da. Daima uzak ol yangında harda. Gördüğün yarayı daima sar da. Balık misali de düşme ağlara. Gücünden fazlayı sakın sallama. Çirkinleri güzel diye allama. Senden olmayanı dosttur belleme. Kendinden vazgeçip varma ağyara. İnsanlar gururlu pek çekiştirme. Çıkarcı dostluğu hiç pekiştirme. Dereyi geçerken at değiştirme. Sel ile gidersin derin sulara. Eskiye bağlanıp kin ile kalma. Olmayacak rüya hayale dalma. Ayrıştıran bölen sakına olma. Yoksa bağlanırsın sicim yulara. İnsan ahvalinde bir Zayi Ozan. Hal ve durumu da gün be gün yazan. Kurulduğunda o, en büyük mizan. Ulaşmalı insan en üst kulvara. İlhan ATEŞ (Zayi Ozan) Ankara, 26/07/2017 Çarşamba Yayın : 28/07/2017 Cuma www.edebiyatdefteri.com/siir/1108869/ |