SÖYLEMEYİNŞiirin hikayesini görmek için tıklayın ata toprağımızdan babamın işçiliği dolayısıyla zonguldak a, zonguldaktan kendi işim için istanbul’a ve işler bozulunca milli eğitime dönüp adanaya gitmek zorunda kaldım. ve en acı olanı tüm can yakınım insanları çok uzaklarda iken kaybettim. ne onları son kez sağ görebildim ne de can verirlerken yanlarında olabildi...ancak biliyorum ki benim gibi çok insan var, biraz onarın dertlerini dışa dökmelerine ve rahatlamalarına sebep olabilirsem kendimi mutlu arz ederim.
hani gitmek istersin ya bir yerlerden gidemezsin ayağına dolanır yalnızlığın. kelimeler tükenir anlatamazsın, dilinin ucuna kadar gelir anlatacakların ve dizilir boğazına yumruk gibi. ağlamak istersin ağlayamazsın. garipliğin yalnızlığın sarar seni söylemeyin anama diyemezsin söyleyemezler ki özlediğin anandır/babandır, dönülmez yerlere gitmişlerdir. göz yaşın içine akar zehir gibi deler yüreğini sahipsizliğin dolar pencerenden içeri ne dost vardır! ne de dost bildiklerin! gurbet/özlem böyle bir şey işte, bir başına, uzaklarda/dağ eteklerinde. yürek yürek yarılır da yollar, çıkmaz bir türlü sevdiklerine. |
Kutlarım…
………………………….. Saygı ve Selamlar…