Güçlüler güçsüzleri terk edemeyecek kadar güçsüz olduklarında,
güçsüzler çekip gidebilecek kadar güçlü olmak zorundaydılar.


Milan Kundera

Boşluklarım...
ışıkları kapatılmış odalar gibi,
dizlerini çekti içine ağır ağır...
yapışkan bir kokudan
uzaklaşır gibi kapattım gözlerimi,
kapattım,
bir daha duymayacak gibi.

tümseğinde aynanın
kırışık ses ve alıngan telaşın...

kime benziyor?

güldüğünde kime
ve yorulup terlediğinde bu sırt
kime benziyor.

kemiklerime ayetler bırakan
bu dokunuşlar kime?

öğrenemedim..

avuçlarımı sakladığım yastık altlarına
bırakıyorum soluğumdaki safiri,
iyi niyetli şarkılar gibi
gülümseyip götürüyorsun
hiç bir yere
sığdıramadığımız gölgeni..

sesim kısılıyor(?)

sesim,
kürek kemiklerine
hiç görmediğin rüyaların
tabirini yapıyor.

iliklerimi zorlarken gövden.
incindi dudağımdaki haylaz heves,

öpemedim.
bileğinin mavi ırmaklarını...
ağzımı kapatmaya
devam etmeliydin belki.

kendimizi inandıramadık

-kendimize-

kabül ettim paylaştığın zevki...
yinede gözlerimi görmeni istedim.
gözlerim,
kalabalıklar içinde belirsiz özne.
ve sen kalabalıklaştıkça kendin!
sanırım denklem
ilk burada bozuldu...

parçalarımı ayırdım.
renk renk
söz söz
parçalarımı...

"kapattım ruhumun
kemikten kapılarını ve
kıskandım yüreğine aşkını gömebileni..."

ve öyle yaslandım sırtıma
dizlerim birleşik ve gözlerim
parmak uçlarımda
yaslandım sırtıma ve ağladım

hepsi bu sadece..







mb.2017
haziranondokuz