Gönül denen bahçe, hiç yeşermedi sayende,
Yaşım seksen olsa da, söyler dilim nameyi,
İçimdeki baharı, yaşarken hissettirmez aşk,
Sevdinse bir kere, bekleme artık gülmeyi…


Pencerelerin perdesi çekili, puslu camlar,
Buğulu gözlerle, nereye baksan göremen,
Aşkın tahtı zaten tek kişilik bir koltuktur,
Yalnız o konakladı, başkasını sevemen…


Ömrümün her deminde, ben geceyim,
Siyah çarşaflara büründü, akı arama,
Karlar beyaz, bulut rengi gri olsa da,
Kara akar durur yüreğe, eser yarama…


Kömürcünün kızımısın bu kara gözlerle,
Esmerliğin yığılmış kederlerime eklenir,
Kömür gözlüm bir başka güzel görünür,
Kavuşmamak olsa da, yine yollar beklenir…


Kıyametten önce, ben seni yaşamışım,
Yeter cefan cehennemi merak etmem,
Kırk çuval yüklü kel Ali’nin eşeğiyim,
Nereye gitsem senleyim, yalnız gitmem…


Kalbimin üstündeki kalbine baktım yine,
Benim yalnızlığımı yaşamaz, çünkü benle,
Benim için “gurbet” aşkın, toprağım sı koku,
Her gece sıladan, bir haber getirir, senle…






Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.