nasıl yazarım hüznü olmayan şiirleri
içimde bunca acılar varken

nasıl bakarım umutlara el sallayarak
ardımda biriken keşkeler bunca hüsranlar
çekiştirirken yüreğimi eteklerinden

siz söyleyin nasıl arınırım bu duygulardan
mutluluğun denizinden vazgeçtim
bir katresi yetermiydi bana

umut ışığı olmayan çürük zamanlara
mahkum bedenimde ararım çocukluğunu
koşarsın kollarıma
güneş emzirmek isterim sana
ana sütüm kadar helal
göğün bağrında uçurtmaların ön yüzlerinde
el sallarsın durmadan
hayal bu dedi annem bana
hayır dedim anneme oydu
yani sendin çocuk gülüşlerinde
yukardan bana el sallayan
acılardan damlayan anılar
serilir yeniden gün yüzüne
ben hangisine yanayım diye bakınırken
sensizliğin acısı dolar iliklerime
vurur acının en büyük defiyle
şah damarıma

işte bu acı beni ezen
sana benzeyen çehrelerle yıpranan
bir meczup havliyle kendini hırpalayan
bir kezde olsa rüyalarıma gelmesi için yalvaran
işte budur benim yüreğimden sızan kan
beni saran hicran
içimdeki volkan

nasıl hüzünsüz şiirler sızar kalemimin ucundan
benliğimde biriken bunca özlem ve acı varken
bir hüzün gemisi beni yakarken

Hülyanna