Sahil kasabası insanları,
Akşamın olmasını bekler,
Kasaba;
Önce bir serinliğe mahkum olur,
Sonra dinginlik…

En önemlisi;
Gün batışını gözlemek…

Kapalı seyreder,
Çok dikkatli şekil de,
Dinlersen güneşi, tepelere çarptığını duyabilirsin…

Aşkın sesi gibi kulağına fısıldar sanki:
"Sen benimsin"

Ve her akşam sessizce ona dersin ki:
“Bu akşam da yüzünü çok özledim.”

Işığı kapıdan içeri girerse, havayı değiştirir,
Yaslanırsın,
Pencereden bakıyorsan…

Senin pencerendir, senin köşen,
Sanki senin kadının…

Ona;
Sevgiliye mektuplar gibi,
Yazasın gelir…

Bir aşk, bir tutku olur,
Gün batışını izlemek…
Sonra;
Her güne eklersin!...

Seni her günüme eklediğim gibi!..


Evcil olanlarda en çok köpeği severim,
Sadık bir dost…

Yalnız bırakılmayı hiç sevmezler; çünkü,
Genleri öyle, duyduğum:
“Sevilen köpek, dövülen köpekten daha sadıktır”
Doğru;
Sevilmezse bunalıma girer…

Bunu göstermek için,
Terliklere-pabuçlara,
Evin en güzel yerine eder,
Edeceğini,
Dağıtıp, batırıp,
Bize bir şey göstermek
İsterler…

Asıl anlatmak istediği ise şudur;

Tıpkı çabalarım;

“Seninle olmak istiyorum”


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.