Fikri sorulmadan evlenir onlar
Alışır, giderler köylü kadını.
Kırkına varmadan yaşlıdır, anlar
Elleri nasırlı, köylü kadını!

Bütün bir ömürde erkeğe köle
Allah’ın emridir sanır, ne bile
Doğarken başlarmış, onlarda çile
Çobandır, güderler, köylü kadını.

Evde kazak koca aş, ekmek sorar
Azarlamak için fırsatı arar
Tafrasından dolu bardağı kırar
Düşünüp geçerler, köylü kadını.

Mal gibi parayla alıp, satılır
Daha yaşlanmadan eskir, atılır
Erkek izin verir söze katılır
Genç yaşta göçerler köylü kadını.

Kitap kadın, erkek eşit der, duyan
İnandım deniyor yoktur hiç uyan
Halleri ortada, herkese şayan
Sahipsiz kalandır, köylü kadını.

Yamalı, ütüsüz giyer mutludur
Hürriyeti eş de, yine utludur
Vatan koruma da şatafatlıdır
Garip doğar, gider köylü kadını.

Kocası beğenmez kuma getirir
İftiraya uğrar töre götürür
Evde yemek yetmez, bulur yetirir
Dursunî sendendir köylü kadını.

Dursun Yeşil – 04/06/2007