YALNIZLIK (289)

Ha varsın ha yoksun var mı bilenin.
Yalnızlık zor imiş yakar insanı.
İçindeki acın sanki akrebin.
Ta kalbin içinden sokar insanı.

Gönlün ve yüreğin hüzün şarkısı.
Dilinden dökülen hasret türküsü.
Yaşanılan yalnızlığın öyküsü.
Öyle bir duygu ki, sıkar insanı.

Dalına konduğu dikenli güle.
Öykünü anlatsan bir de bülbüle.
Kalabalıklara düşsen de bile.
Bir başına kalmak yıkar insanı.

Duygular bir başka sevgiler başka.
Gönül sevdalansa düşsen de aşka.
Akıllar karışır fikir bambaşka.
Tanrı zikir ile bakar insanı.

Dört duvarı görür üstünde tavan.
Hiçliğin içinde kalıyor yuvan.
Yaşanılan hayat yavan mı yavan.
Bir çilehaneye tıkar insanı.

Aslında tek başa kalmak değildir.
Mücadeleden de yılmak değildir.
Tek bir Zayi Ozan olmak değildir.
Sazlara tel diye takar insanı.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 11/12/2016 Pazar
Yayın : 19/05/2017 Perşembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/1097216/