yokluğun yüreğimin karanlığa itilmiş hali
içimden çığlıklar yükseliyor sanki
söyle içimdeki yangınlar nasıl sönerki
ağladıkça kırmızıya çalar gözlerimin rengi
akan gözyaşlarımda temizlenir ruhum
huzur bulurum her ağladığımda

kirlendi artık yalnızlığımın berrak nehri
ahı figan edişimde çığlıklarım yükselir semaya
bulutlar kümelenir sanki
çöreklenir ruhuma
düşer üzerime rahmet eşliğinde
ıslanır sırılsıklam olurum
tuzlanmış yeni doğan gibi
yanarım

bir şiir olur adın
bestelenir dudaklarımda
tamamlanmamış şarkı gibi
kanar yüreğim her aklıma geldiğinde
kuruyan dudaklarım hasretinin çölleri
hangi kervan götürür olduğun yere beni
dilimdeki tüm heceler yokluğunun simgesi

hissediyorum ölümün soğuk nefesini ensemde
gözyaşlarım isyanımın acıya bedeli
yine de
en zor anımda yanımdasın
olur adın tesellim
aşk badesinde bir başka yudumluyorum
yokluğunda ayrılığın acısını

her başımı öne eğdiğimde
karşımda canlanır resmin
uzaklardan seslenirsin sanki
duyarım sesini
gözlerim arar ayak izlerini
ellerim ellerini

çaldığım her kapıda
çarpılır yüzüme kimsesizliğim
kimsesizlerin kimsesiziyim yalnızım
sensizliğimde uçurumların gölgesindeyim
her nefes alışım ölüm gibidir
bak artık yokum işte
gözyaşların zemzemin olsun son nefesimde
sevdanla göm beni karanlıklara
ört toprağı üstüme yavaşça...

Refik
08.05.2017
İstanbul