Uçuşmuyor kalbimin kanatçıkları,
Sanki son çırpınışında yüreğim.
Üzerinde kırmızı çizgiler dalgalanıyor.
Bir hırsızın ayak izleri kadar sessiz,
Bir savaşçının nefesi kadar,
Kabarık, halsiz ve bitkin.

Bu defa şaka değil,
Gerçekten ölüyorum.
Bir ömre misafirdim,
Kovmadan gidiyorum.

Azrail iş başında.
İblis son suflesini fısıldıyor kulağıma.
Akıllara ziyan,
Vallahi külliyen yalan.
Melekler endişeli.
Şahadet, şahadet, şahadet sesleri duyuyorum.

Bu defa şaka değil,
Gerçekten ölüyorum.
Bir ömre misafirdim,
Kovmadan gidiyorum.

Hep pembemsi yanını sevmişimdir hayatın.
Anlayamadığım gerçeklerle doludur Hayat.
Sırlar alemindeki varoluşlar.
İnanmam için herşey kusursuz.
Gittiğim yerde bana (Bir Var’ın var),
Cennetin bir sevgiliye yar,
Eşsiz ve benzersiz bir diyar olduğunu müjdeliyorlar.

Ve ben,
Bu defa şaka değil,
Gerçekten ölüyorum.
Bir ömre misafirdim,
Kovmadan gidiyorum.


Belki çok üzüldünüz,
Kimbilir belkide bir köşede,
Boyun büküp süzüldünüz.
Kimbilir belkide içiniz yandı gizlediniz.
Hazinle çarpan kalbin, ayrılık çanlarının, son ritimlerini.
Belkide ölmeden önce merhumun,
Son Şarkısını,
Belkide Hayata dair;
Bir kökeli Ozan Türküsü dinlediniz.

Bu defa şaka değil,
Gerçekten ölüyorum.
Bu size son vedamdı,
Helallik diliyorum.
Bir ömre misafirdim,
Kovmadan gidiyorum.

Kökeli Ozan