FOÇAŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Foça’da Büyük deniz’de yazılmış bir şiirimdir...
Fakir insanların duyguları çok zengindir,diyenlerdenim Orak nasıl biçerse ve sonrasında tomurcuklanırsa başak Çoklar tekleri yutar,tekler yine çoğalır umutla Çaresizlik yoktur arayan varsa, Umudunu bitirdiğin yerde ellerini bırakma Yeter ki sev bastığın taşı,toprağı Ve dik durduğun sürece korksunlar! Güneş,gün,gece,ay,çiçekler,yıldızlar hepimizin, İnsanoğlunun "en çok"ları "en az"ları, "En" "en"leri yine kendi içimizde yarattıklarımız değil mi..? Foça’da bıraktım içimdeki tüm "en"leri Ama biliyorum ki özlediğimde hatırlamak için hepsi nümayişe geçecek Gidip büyük denize sakladığım karanlığın yalamış anılarını Ve zaman zaman yaptığım bu ziyaretlerim bu yüzden Önce Foça sonra büyük denizin karanlığı Tıpkı maskeli yüzler gibi orada Bu sadece benim duyabileceğim geçmişten sesler Gençliğimin tıkırtıları ve denizin sesi Kim bilir benim gibi daha kaç kişi gömmüştür "En çok" ben ya da "en en çok" ben diyenleri duyar gibiyim Çocukluğumuzu,gençliğimizde hatırladığımızda güleriz Gençliğimizi orta yaşlara geldiğimizde,derin bir ahh çekeriz... Tek dayanamadığımız yaşadığımız acıları,hataları, Çocuğumuzda kabullenemeyip,yaşamda onları hep şüpheci yetiştiririz Sevilmeyi doğurur,sevmeyi tanıtmadan ÖLDÜRÜRÜZ! Ayşe Yayman |
kalemınız daim olsun yenı foça eskı foça merhaba