Bu şiirlerin gerçek hikayesi Arke Adası Romanımdadır. Soner ÇAĞATAY


Yaşlı adam evine döndü geldiği gibi
Ayazın kollarına terk etti dört garibi
Bir yandan memeleri emiyorlardı ama
Sütü yetecek gibi değildi dört masuma
Paltosunu giydi ve gitti kahvehaneye
Merhaba dedi tavla oynayan iki beye
Onlar da başlarıyla selamını aldılar
İstiflerini bozmadan oyuna daldılar
Yaşlıyı seven yoktu insanlar arasında
Sevenlerinse gözü hep maaş parasında
Dostlarına ne kahve söylerdi ne de bir çay
Bu yüzden yalnızlıktı, hayatına düşen pay
Bir köşeye oturup, gazeteye bakardı
Kaza haberlerinde gözyaşları akardı
Haber maziyi yani hüznü hatırlatırdı
Çok anı vardı; aksi takdirde tırlatırdı
Arkadaşı Nedim Bey, oturdu masasına
Ortak olurdu her gün dostunun tasasına:
»Birazcık karışsan eş dost arasına Cemil.«
»Kötü insanlar değil: Hüseyin, Ali, Halil.«
»Yalnız yaşamak çok zor, hele hele bu yaşta.«
»Ah ne günler geçirdik muallimken Maraş’ta.«
-Evet Nedim bey evet. Güzel günlerdi dünler.
-Vatanı şehir şehir gezdirmişti sürgünler.
-Talebeler, zil sesi, kara tahta ve fişler.
-Bir de cellat misali, siyasî müfettişler.
-Şimdi ne kaldı bize Nedim bey. Çürüyoruz.
-Her ikimiz mezara, y o k l u ğ a yürüyoruz.
-Şu âlemde her şeyin vaktinde değeri var.
-Değeri olanların, başlarda hep yeri var.
»Çok haklısın Azizim! Yaşadık amma boşa.«
»Sorsak adımızı bilmez Kahraman Maraş’a.«
»Herkes ve her şey inan bivefadır dünyada.«
»Koca Mevlana bile yapayalnız Konya’da.«
-Anlaşılmamak imiş insanın hüzn ü gamı.
-Çok hoş bir hasbihalle yine ettik akşamı.
»Nereye dur hele ya, evde sanki işin var.«
»Gelişini bekleyen çocuğun, bir eşin var.«
Nedim Beye öfkeyle baktı sonra üzüldü
»Çok haklısın.« dedi ve gözyaşları süzüldü
»Öyle demek istemedim çok özür dilerim.«
»Akşam akşam maksadı aştı kelimelerim.«
-Özür dileme dostum. Gerçek dediğin gibi.
-Hiç kimse beklemiyor, boş evde bu garibi.
Yaşlı adam ödedi, çayların parasını
Ve çıkınca kapıdan yaktı sigarasını
Dükkana uğradı; çay, ekmek, süt satın aldı
Beş dakika kadar da Şükrü’yle çene çaldı
Eve gelmek çok uzun sürmedi kara rağmen
Tamamen buz tutmuştu taş döşeli merdiven
Düşecek gibi oldu, kayar kaymaz ayaklar
Yığılsa yere kaldırmak için kim kucaklar
Çatlasa bir kaç kemik, kolay kolay kaynamaz
O zaman soba yanmaz, üstünde çay kaynamaz
Ölüp gider katiyyen, yatağında ser sefil
Bulamaz, tereke işlerine bakacak kefil
Yedirmeyenin dostu olmaz, olmadı zaten
Dut verirsen bulursun, bülbüller gibi öten
Bahçeye girdi sonra kömürlüğe uğradı
Biraz odun almaktı Yaşlımızın muradı
Kapı yarıya kadar açıktı… Ama nasıl?
Ve dedi ki: »Tipidir işte sebeb-i asıl.«
İçeriye süzüldü; odunlara yaklaştı
Gördüklerine asla inanamadı, şaştı
Kıpırdamadan durdu elli saniye kadar
Anne kedi devamlı yavruyla alakadar
Diliyle yalıyordu, yavrusunun yüzünü
Öpüp öpüp kokluyordu her iki gözünü
Hiç kıpırdamıyordu minnakın ayakları
Yarı açık kalmıştı, küçücük dudakları
Anne kedi Yaşlıyı görünce çekilmedi
Hesap sorar gibi, karşısına dikilmedi
Öylece duruyordu, yavrusunun başında
Bir kurban daha vermişti hayat savaşında
Hep miyavlıyordu, ama ses gelmiyordu
Ağzını yalar iken, hiç nefes gelmiyordu
Sağ gözü kör, sol kulağı da tamamen sağır
Bu yük, bu dert, bu ölüm bu anaya çok ağır
Açlık ve soğuk aldı, yavrusunun canını
Sızlattı mı? Kim bilir adamın vicdanını
Yaşlı’nın yeşil gözleri doldu damla damla
Konuştu: »Öldürdüm onu, kendi çabamla.«
Öyle bir pişman odu, yüzü sapsarı idi
Her vicdan azabı cehennemin narı idi
Cansız yavruyu aldı kucağına ve baktı
Bir kaç damla pamuk gibi tüylerine aktı


S/ÂYE (15:15) 22 NİSAN 2017 / ESKİŞEHİR