Çehresi hüzünlü, biraz da karamsar,
Sanki ayna da yansıyan yüzüm, sokağımız…

Sessizlik çöker, bütün gün-gece boyu,
Tüm kapılar örtük, camlarsa kapalı…

Yas mı tutuyorlar!..
Nedir?...
Yıllarca!
Bir sakinlik,
Dinginlik ve,
Kendin bilmezlik!...
Öyle durgun,
Kibirleri ise yansımış yüzlerine…

Yaşlısı sayılmaz, gencine yaklaşılmaz,
Çocukları eve kapalı, sokağa çıkmaz…

Niye havalılar?
Bilemedim!
Ne var kabaracak...

Unuttular mı?
Bu sokak,
Çok can verdi toprağa, daha da ne canlar verecek,
Akşam yatarsın, belli olmaz ki, sıra kime gelecek…

Bunu bilip de,
Neden şımarıyorlar hala,
Bence çoğu;

“Sonradan görme”

Sevmemişsin belli,
Şu insanlarını, özümse yememişsin:
“Bunlar komşu değil”
Der halin!...

İki kişi bir araya gelse, konuştukları para!
Oysa? Para sadece faturaları öder,
Zenginlik bir fikir yapısıdır, banka hesabındaki şişkinlik değil!...

Yıl dersen, bir bakmışsın Ocak, bir bakmışsın Nisan,
Bilmezler mi ki,
Çok para eder mi? Adamı insan!...

İnsan gibi;
Gün ola ölmüş, küçük bir kediye yansan!...

Kediye bir su koysak dahi, kaba taş atıp, devirirsin,
Kendini adam sanan, adamlığı sen ne bilirsin…

Zaman gösterir, ne olacağınızı, toprağın altıda-üstü de var,
Mahalleyi doldurmuş, bir sürü çobansız davar…

Ceza verdin kendince;
Bu sokak sakinleri,
Bayramı bilmesinler,
Huzur görmesinler dedin,
Mutluluklarını çaldın; ama,
Olan sana oldu sokağım,
Sen insansız kaldın…




Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.