Fikret Baba’m; güzel özetlemiş açıkçası. Böyle insanın içini akıtan, sevdiği ne denli dünyevi şeyler varsa bir anda soğutan ve manevi anlamda derin duygular besleyen bir şiir. Allah razı olsun. Çiçeksiz gönül narında, bir şiir ile de kendimizi kendimize getirdik. Şükürler olsun Mevla’ya..
(Seni Sana Anlattım)

Baldan tatlısı insan mıdır gözünde,
İşi, aşı bırakır da düşersin kul derdine,
Hoş gelir dünya, aldanırsın güzelliğine,
Dünyayı güzellikten, insanı baldan mı sanırsın?

O bendi çürüyen gönlü şarkı-türkü ile beslersin,
Konu aşk-para olunca bin türlü laf söylersin,
Söz Yaradan’a gitse, iki kelam etmezsin,
Söz-kelam O’nadır, ötesi var mı sanırsın?

Haram, baş tacın olmuş her köşende,
Bir odun da sen atarsın cehennem ateşine,
Varlığın aldatır seni bu fani alemde,
Sen Mevla’yı, senden habersiz mi sanırsın?

Mazlum çiğnenir oldu zalimin elinde,
Susanlar bizleriz ama Müslümanız sözde,
İhtiyacı vardır Alem-i İslam’ın dirilmeye,
Bu olanları, savaş-gürültü mü sanırsın?

Bir amacı olan hayatı başı boş yaşarsın,
Zalimin ettiği şu zulme ancak susarsın,
Üzülür, ağlarsın da kendi derdine yanarsın,
Sen soluğu cennette alacak mı sanırsın?

Dönerde şu dünya, sevdirir kendini,
Bir gündüzü vardır bir de gecesi,
Kulu Mevla’dan ayırmaktır halis gayesi,
Sen bu alemde kendini sonsuz mu sanırsın?

Para dendi mi yanaşırsın kul kapısına,
Canın ne kıymeti kalır, dert para olunca,
Bir gün dayandığında ölüm çıkacak karşına,
Ömür bedava değil, sen bu canı pazardan mı aldın?