Kız doğduğun günden beri horlandın
Zalimin elinde gülmedin abla.
Büyüdükçe garip kaldın, arlandın
Namuslu evinde kalmadın abla.

Doğurup besleyen kıymet bilmezse
Bebekliğinde de insan gülmezse,
İç haller bilinmez ruha dolmazsa
Gözyaşını dışa salmadın abla.

Çocukken kakışmak görüp, öğrenmiş
Babası ona da hep bağıranmış
Bir kuru soğan on aşa doğranmış
En mutlu gününe gelmedin abla.

Gramla yiyerek, direm çıkarmış
Kuru ekmek bulsa ağza tıkarmış
Çadır deliğinden çomaç bakarmış
Doyasıya ekmek bulmadın abla.

Doğurduğun, kocan horlar, dışlarsa
Kapında beslenen gelin haşlarsa
Herkes azarlamak için düşlerse
Kıymetinle kalbe dolmadın abla.

Sır küpü, kırmızı surat dolaşır
Sokakta gördüğü itle dalaşır
Gücü yetmiyorsa sana bulaşır
Huzurlu yatakta ölmedin abla.

Dursunî’nin hali senden farklı mı?
Seni beğenmeyen yandan çarklı mı?
Asaleti belli paşa kürklü mü?
Kaderin zırhını delmedin abla.

Dursun Yeşil – 20/11/2007