Burası Çanakkale, bir devir sona erdi.
Metal cana karıştı, bedenlerde eridi
Vatan, millet uğruna binlerce şehit verdi
Onların son nefesi, bizlerin nefesiydi.

Burası Çanakkale, hiçbir şakaya gelmez
Gelse toplanıp dünya, bu boğazı geçemez
Bu kutsal toprakları düşmanlar çiğneyemez
Mehmetçiğin miğferi, çelikten sinesiydi.

Burası Çanakkale, giren geri dönmedi
Her gün iki bin çocuk, oyun için gelmedi
Ucunda ölüm vardı, aklına getirmedi
Biliyordu şehitlik Peygamber müjdesiydi.

Burası Çanakkale, kahramanlıklar bitmez
Yeşeren umutları dünyalar söndüremez
Bu öyle bir savaş ki, hiç birine benzemez
Toprağa düşen canlar Türklerin Çiçeğiydi (*)

Burası Çanakkale, etle mermi kaynadı
Öyle bir yüksek ruh ki, hiçbir zaman yılmadı
Mermiyi görse bile asla yana kaçmadı
Mermileri eriten Mehmedin sinesiydi

Burası Çanakkale, ikinci Bedir sanki
Savaşın çocukları ordaki aslan sanki.
Çanakkale İslamın Son Kalesiydi çünki
Biliyordu Mehmedim, bunun bilincindeydi.

Burası Çanakkale, oğul bura farklıdır
İkiyüzellibin can ruhu burda saklıdır
Şu suları boş sanma, tarih orda saklıdır
Yatan gemiler var ya, ölüm makineleriydi

Burası Çanakkale, pişman oldu gelenler
Hindu, yamyam, anzaklar, şımarık ingilizler
“Tarihi Türkler yazar” yaşayıp öğrendiler
Bu Çanakkale Ruhu, mazlumun gür sesiydi.
Bütün dünya öğrendi, Çanakkale geçilmez!
Ankara, 18.03.2017 - 11:15

(*) ingiliz Başbakanı Çorçil bir söyleşisinde der ki: " Çanakkale Savaşında biz Türklerin tomurcuklarını yedik." Biliyorsunuz tomurcuk; çiçeğin ilk devresi ve meyvenin başlangıcıdır. Çanakkale de şehit olanların büyük çoğunluğunun çocuk yaşta olması göz önüne alındığında ne demek istediği daha iyi anlaşılır.