Nasıl geçti anlamadım, sekiz yılım Ankara’da
Daha önce yaşamıştım, yabancı değilim burda
Sıradan bir şehir değil, başkentlik ediyor yurda
Buna rağmen bilmiyorum, bir türlü alışamadım.

Memur şehri demişlerdir, yıllar yılı Ankara’ya
Sosyallikten bihaberler, hepsi girmiş bir havaya
Bu nezaket, görgüsüzlük, yakışmıyor Ankara’ya
İşte bu yüzden dostlarım, bir türlü alışamadım.

Halini-hatrını sorsan, yüzüne bön bön bakıyor
Bir suç işlemişsin gibi, kızgınlık tavır takıyor
Çalımı boyundan büyük, cakası bin bir satıyor
Kimlik sorunlu yüzlere, bir türlü alışamadım.

Hepsi böyle değil elbet, iyiler çok azınlıkta
Her gün karşılaşıyoruz, cadde, sokak ve durakta
Gülümsemeyi unutmuş, sanki kalmışlar Araf’ta
Şehirli mi, köylüler mi, bir türlü alışamadım.

Herhangi semt pazarına gidip, memnun dönen var mı?
Verdiği paraya değer, meyve-sebze alan var mı?
Çürük-çarık verdin diye, hesabını soran var mı?
Kul hakkı ortadan kalkmış, bir türlü alışamadım.

Ekizoğlu, bundan sonra; rahat bırakmazlar seni
Halkımın gözü, diliyim; susturamaz kimse beni
Tespitlerim ve sözlerim, gördüklerimin röntgeni
Güneş balçıkla sıvanmaz, bunu ben anlatamadım
Görüp, görmezden gelmeye; bir türlü alışamadım.
Ankara, 20.10.2024