Sahipsiz bir gece, yıkık umutlar.
Avazım çıktığı kadar bağırıyorum.
Gökyüzünden, öyle keder yağıyor..
Yoruldum yüreğim kan ağlıyor..

Sudan sellerden bahaneler bulup
Yaktım zamana ümit dolu yıllarımı.
Ellerimin gözyaşı süzülünceye kadar.
Bir bir vurdum masaya acıları...

Son cümlelerimi meydan okudum.
Kırdım son kez yüreğimin kilidini.
Duymayan kadere, geçmeyen sözümü..
Sardım efkarım şarkılara.

Aldığım her nefes kalbime acı veriyor.
Uçan kelebeklerimi savuruyorum..
Gecenin soğuğu iliklerime işledi
Yalnızlığa derin ağıtlar yakıyorum...

Yetmedi mi diyor içimden bir ses?
Yağmurlar dolusu yağdığın yetmedimi?
Dünyaya gelişime söz edip ah ederek,
Öfke bir yanda, öyle yaktım güneşi...

İşte böyle ’inci’ gün biter masal biter.
Nerdesiniz pembe düşlerim demiyorum.
Alıştım yalnızlığa, uçurtmam olmasada,
Şiirlerimle koyun koyuna yatıyoruz...

Gece ilerledikçe sözcüklerim düşüyor.
İsyanlarımı yudum yudum içerken,
Gerçeklerin acı hali bedel istiyor.
Son perdede can havli kapanıyor!