Ama Sen Yoksun Ki
Ört üstünü sensizliğim
Uzat ellerini gurbetime Sıla olsun avuçlarım Yitik kentimde son bulsun yalnızlıklar Gel..! Düşündükçe yokluğunu d/üşüyorum Soluğum da kar, boran fırtına Şimdi her yer sonbahar rengi Sen ki ağustos kadar sıcaktın Acımasızca sorguluyor yokluğunu mevsimi Şimdi aşkına mülteci bu yüreğim Oysa ki; Gözlerime esirdi gözlerim... Şimdi; Tir titreyen bir yaprak gibiyim Hazan mevsiminin son bekçisi olmuşum yüreğim Temmuzun güneşi parmaklarında sanki Nasıl bir iklim ki bu sen yoksun? Vakit şimdi ziyankar zamanın elimde Akrep zehrini kusuyor Yelkovan yokluğunu gösteriyor Ve z/amansız gidişinin yasını tutuyor Ay gecelerimde.. Sonra ; Sensiz güneşi tutulmuş sabahlara Uyanıyor gözlerim.. Ama sen yine yoksun.. |