![]() Yaren
gümüş tenli bir gecenin mateminden
sığındım ölgün saçlarına ellerime ezberlettim yüzünü kederimi aynalara seslen diye baktım göğe Yusufi kuyulardan tut ellerimden yaren çürüdü gözlerim ağlamaktan merhamet et bağışla öpüşlerini yüzüme çorak kalmasın dudaklarım kurumasın ayaz yemiş yanaklarım debelenip durduğum bu kentin karanlığında koyma üşürüm yaren nefessiz kalırım sesinden mahrum her anda yine yokluğuna sarıyorum sigaramı uyan bu deruni uykudan hem ne demişti Turgut Uyar ’bir seni uyutmam birde ben uyumam’ gözlerime mıhlanan bu hüznü sil gülüşünle yaren kirlenmesin dünyaya açılan penceremiz ahh yaren bilsen yaren annemden emdiğim süt kadar helalimsin bir sevdana mağlubum birde sana geç kalınmışlığa mahçup kaburgalarımı çatlatan bu hasret ah ellerine kavuşma hayali sağ tutuyor yaren |
ama kötümser biri neden hep onu söndürmeye koşar?
…………………………………….(Michel De Saint Pierre)
Şiirinizi canı gönülden Beğendim…
………………………………. Saygı ve Selamlar…