KİMİ ACIYI KİMİ SANCIYI
bir kadın,saat yirmi iki kırk beş sularında evi terk etti,
bir adam,gecenin kör saatlerinde sokakların ücra köşelerinde elinde şarabı. yolların,sokakların,şehrin sessizliğinde kaldı, yitirilen şeyler yitirildiği gibi. bir otobüs durağında bekledi sevdiğini, sağı solu boş şişelerle çevriliyken. oysa bilirdi,giden dönmezdi geri. çok isteyince olmazdı olmasını istediklerimiz. kalırdı işte geri de bir hayat, belki kurumuş bir göz yaşı. belki de sen. ama insanlar, bir gün tanırlardı çıkışı olmayan sokakların ürkekliğinde, kimileri acıyı kimileri sancıyı. |