Maziyi analım derken o günlerdeki güzellikleri günümüze uyarlamaya gayret ettim.

Maziyi anarken gözlerim yaşlı,
Baktım ki ne varsa yanıp kül oldu!
Gönül bağım kökten çıkınca taşlı,
Ne tomurcuk açtı, ne de gül oldu!

Can dostum dediğin olmazsa çare,
Nerde bizi seven ciğeri pare,
Kaldırmadı kimse düşünce yere,
Yılan bize tutunacak dal oldu!

Sözde herkes iyi, herkes şahane,
Her işe bir kılıf, var bir bahane,
Nem-küm deyip durur bilmem daha ne,
İnsanlara çok garip bir hâl oldu!

Nerde hani ahde vefa insanlar,
Elemi olanı çekenler anlar,
Kime kaldı sonsuz saraylar, hanlar?
Birçoğunun yeri şimdi yol oldu!

Felek bir kez güldürmedi yüzümü,
Çark ters döndü tutamadım sözümü,
Can kalmadı çekemedim dizimi,
Dertli, hep kaybeden bahtsız kul oldu!

ERDEMLİ-09 Şubat 2017 Perşembe
Cafer AKSAY