GÖKDELEN
Otuz üç katlı gökdelen yükseldikçe,
gözümden düşüyor rüya âlem... Her katında bir Hû kuşu tövbeye çağırıyordu. Sanki, ayakların kök salacak çamurdan şehirler kuracak... Vursan, çelikten pençelerini toprağa vursan, cirmin kadar yer kopacak. İşte orası mezarın olacak... Ve zaman, gark olurken anbean, ters bir rüzgarla savruluyor mizan bir anda kayboluyor izan... Otuz üç kat kefende de üşüyormuş insan ve iman... Otuz üç tövbe kuşu, baharında göçüyordu... Kıyamet çocukları düşlerinde, ayın nuruna yürüyordu... HÛ HÛ HÛ... ULVİ CAN YOLDAŞ |
ama kötümser biri neden hep onu söndürmeye koşar?
…………………………………….(Michel De Saint Pierre)
Şiirinizi canı gönülden Beğendim…
………………………………. Saygı ve Selamlar…