omuzumda nuh nebiden kalma bir yırtık heybe
bir gözünde umut var, diğer gözünde çile
yürüyorum yollarda hiç dur durak bilmeden
bilmem ki, varır mıyım bu gidişle menzile

bazen bir bulut çöker her taraf zindan gibi
İçimi keder kaplar gönlüm hep viran gibi
bağdaş kurar günlerce bağrımın ortasında
kıvrılıp ağlıyorum bahtımın karasına

her saat can çekerim geçmek bilmiyor zaman
işin, ins’e kaldıysa belliki halin yaman
uzatırım elimi boşa çıkarır insan
iblis denen hainden kurtarır seni iman

bazen bir güneş doğar karanlığın ardından
ruhumuz hayat bulur şemsin aydınlığından
içimiz kıpır kıpır kuş gibi özgür hafif
gülümserim umutla kara günün ardından

birden gök gürültüsü titretirken cihanı
tüm mevcudat yaşıyor dehşet veren bu anı
vuruyor sillesini şeytanin hilesine
alem yansa donan kim imansızın nesine

semayı aydınlatır yıldırım alevleri
hıçkırıklar içinde çocuksudur halleri
bir çadır sıcaklığı bilsen ne kadar uzak
müslüman elleriyle kurulmuş bin bir tuzak

oysa ne ev, ne bark var, ana babalar ölmüş
küffar denen hainler zulmün peşinden gülmüş
bölüp parçalandıkça lokmalar kolay kolay
anlasana müslüman yutulur, çıkmaz olay.

heceli/yorum