Bir zamanlar çocuk idik yarenler.
Buzda topaç çevirmeyi özledim.
Hızla geldi geçti bunca seneler,
Bağdan üzüm koparmayı özledim.

Kapattım gözümü daldım geçmişe,
Özlem duyarım kemaline ermişe
Can fedadır, beni candan sevmişe.
Has bahçede kokan gülü özledim

Zaman geldi terk eyledik sılayı,
Saray bildik gurbet elde odayı.
Mevla’m nimet verdi savdı belayı.
Gurbet elde, ben sılamı özledim.

Babam usta, sanatında mahirdi.
İnsan sever, kadir kıymet bilirdi.
Hak yoluna, var olandan verirdi.
Rahmetlinin sohbetini özledim.

Zaman bu eriyor asırlar boyu
Dedem Ertuğrul’un asil’dir soyu
Toplanın beylerim kuralım toyu
Ertuğrul’un Osman’ını özledim.

Kerpiç’ten evler vardı bir zaman
Akar toprak damlar, dert yaman.
Mallar ahırda, yer arpayla saman.
Sürüyü merada otlatmayı özledim.

Anamız gün doğmadan kalkardı
Hamur yoğurup ocağını yakardı
Kızgın saçta bazlama’lar yapardı
Sıcak kıymalı, sıkmaları özledim

Yarına kim çıkar bugün bilinmez.
Dost köyüne bahanesiz gidilmez.
Ser verilir namerde sır verilmez.
Dostum ile muhabbeti özledim.

Mehmet’im şimdi nerde çocuklar
Birer birer yuvasından uçmuşlar.
Dede diyen torun’ları sunmuşlar.
Bakın, yaramaz torunları özledim.

Mehmet Demirel 10.01.2017