Kaldırımda bir adam
Kaldırımda bir adam
Oturmuş yere bakıyor Eğildi yavaşça Uzandı aldı, Yerdeki tozlanmış boş kağıdı Başladı okumaya Gözlerinden bir damla yaş düştü yanaklarına Hatırladığında, Hayatın yükünü kamburunda taşıyan kadını Gençliği gözünün önüne geldi Otuzundan bugüne hayatı Bozuk para gibi harcamıştı, Harcanmıştı Ne umudu,ne hayali kalmıştı Hepsi atılmıştı çöpe Düşündü,düşündü Hiç kimse gelmedi aklına KAMBUR Kadından başka Hikayeleri aynı olmasa da Kaderleri aynıydı belki Şimdi ne yapıyordu? Neredeydi? Doğruldu yerden kalktı ayağa Gülümseyerek İçi ısındı,mutlu oldu Aklında kalan tek güzel hatırayla Yürümeye devam etti 08.01.2017 Ayhan ÇETİN |