Büyüyen İnsan
Büyüyor insan...
Tıpkı acıları gibi... Günden güne ve daha da ekleyerek büyüyor... Heybesine yükleniyor dertleri, Ve çobanlığını yaptığı her bir sokağa gidiyor... Kapı kapı, Şehir şehir dolaşıyor, Belki daha da hafifler diye... Ama yok bayım... İnsan ortağından vazgeçemiyor... Hoş o vazgeçse,dert ondan gitmiyor... Ve inanın bir yâr edasıyla sarıyor... Kelimeleri baş köşeye koyup hatırlatıyor, Küçük kabahatler topluluğunu, Ve minik hayat yorgunluklarını... |