Dilimde son kalan rezil rüsva kaldırım cümleleri
bir dolu imla hatası sabaha çıkar mı bilmem?
kör artık düşler el yordamıyla anlamaya çalışıyorum her şeyi
sokağa baktığımda sokak yabancı sanki soğuk ve soluk
çoğunun kırılmış dişleri dökülmüş tabelası

Bir ev var ileride üç kat çok bakımlı
fularlı adamın iki parmağı arasında kımıldıyor perde
tehlike falan istemiyor ürküyor olmalı
tiksinti var içinde perdeyi geri verirken hızlı

Ruhsal özgürlüğü pazara çıkmış bir kadının
beklenmedik bir simya gölgeler oynaşıyor
etrafında karanlıklar yaptığı şeyin utancı
ay bir balon gibi gökyüzünden son kere süzülürken
olgunlaşmış organik kokular birbirine karışıyor


Ah yine fokur fokur ölüm kaynıyor cehennem olmuş şehir
bıkmış insanlar yalvarıyor ayak sesleri
ölümsüzlüğü bulmak istiyor sanki bir simyacı
boyundurluk geçirmişler kurbanlar kurtulamıyor
kan kırmızı rugan alımlı çivi topuklarının tıkırtısı
duyuluyordu eskiden bu şehrin caddelerinde
ne de alımlıydı aklında hala

’’ ah ulan ah
ah Füreyya!’’

Derin bir iç geçirdi köşede bitkindi adam
kalbine hapsettiği ses damarlarında
alkol ile yaka paça azat etmiş olmalı
birdenbire irkildi
başını çevirdi
omuzlarına değen eli seyrediyordu şimdi
o an sihirli bir seramoni ruhuna değdi
ama geçici biraz sonra ayakları yalpaladı
birbirine dolanarak sendeledi
caddeye devrildi
alkış tufanı kulakları tırmalarken adam silindi
kısa bir filmdi ölüm her şey bitti
her şey bitti



ne yazılacaktı ki başka?
son dedi ve gitti...