Tebessümleri okunmuyordu yüzlerinde
Korku vardı minacık yüreklerinde
Yaşamın ne olduğunu bilmeden daha
Masmavi gökyüzleri kap karanlıktı
Yüzlerinde korku kalplerinde acılar vardı
Oysa gülüşleri daha tap tazeydi
Yaşamadan ölen çocukların gülüşleri

Dünya büyükleri otururken koltuklarda
Kulaklarımda çocukların çığlığı
Ölüm topluyordu onları sokaklarda
Minacık cocuk cesetleri analarının kucağında
Feryadı var o anaların sisli karanlık bulutlarda
O haykırşıları yeter insan olmaya ama insan olana

Af edin siz bizi çocuklar
Ölesiniz diye sizi doğurmadık büyütmedik
Sizler büyümeden biz kirletik dünyanızı
Oysa size gelecek bırakacaktık vardı öyle bir sözümüz
Bağışlayın insan olmayı size gelecek bırakmayı beceremedik
Hep beraber insanca yaşamayıda bilemedik
Hayvanların koklaşarak anlaştığı bu dünyada
Bizler insan olamadık