Bir yalnızlık..
Derin bir yalnızlık..
Hiçkimsenin anlayamayacağı bir yalnızlık..
Mazinin içini her dakika, her saniye tükettiği,
dağladığı bir yalnızlık..
Kimse bilmez;
O masum gözlerin nelere şahit olupta saklandığını insanlardan.
Çocukça düşlerle uykuya dalarken tüm çocukların,
kulaklarındaki bağırtı beyninde yankılanınca ;

Gözyaşlarıyla sessiz sessiz hıçkırışları..
Tan ın ağırmasını umut ettiği,
o uykusuz gecelerin ızdırabını kimse bilmez..
Birgün anlatmak ister, tüm yaşanılan o kara kaplı sayfaları. .

Haykırmak ister taşıyamaz onca şeyi
kaldıramaz yüreği. .
Ama.. Anlayanı olmayacağını bilir.
Tüm insan müspetdelerinin,
nasılda fütursuzca yorumlar da bulunacağını,
sanki o geceleri,
uykusuzluğu yaşamışta sabretmişçesine,
İthamlar da bulunacaklarını bilir.

Hastane koridorlarında küçücük bir kız çocuğunun
ellerine bulaşmış kanlar kadar kirlidir aslında içleri,
o kanlar kadar pis kokar ciğerleri.!!

Ve.. Suskunluğa bürünür dudakları yine..
Tüm acılarını gömerek yüreğine..

Evet 20 yaşındadır..
Fakat Yüzyıllarca yaşamışçasına yorgundur ruhu, kalbi..

Aşk yakasına yapışıncaya dek.. Ta kii..
Ve bambaşka bir savaş başlar içinde
Diline gelen her sözcük boğazına tıkanır.
Nefesi kesiliverir aniden.
İnsanlara karşı savaşırken taktığı maskeyi çekip fırlatmak ister artık.

Sonbahar mısın Sen?
Yoksa İlkbahar mı?
Artık bu soruya İçten gelerek
İlkbahar demek ister.! ..
B.K