kÜttaPtik takların ortasına korkuyla uyanan başın gözleri apaçık. düşüyor yere, hayret. susuyorum.. en çok da.. yok bu bölümü geçelim; bura ağır. iç beni ey toprak! raptiyeyle künyeme tutunuk çelimsiz hallerimden, başla. dokunduğuma doğan ateş böceklerinden kurtar, misal.. yahut bu abartılık gerginliğimden.. ey toprak! sen söyle bulutlar da yalnızca konuşur mu? |