Ağlayarak öğrendim
Seninle öğrendim sevmeyi,gülmeyi yaşamayı
Gecenin ıssız karanlığında caresizce ağlamayı Gözlerinin içine baktığımda susarak tapmayı Yine sensiz ve sensiz olamayacağımı anladım. Uzaklık aramızda yılan gibi kıvrılıp yatarken Bensiz ne yaptığını kıskançlıkla düşünürken Seni bırakıp vapurla uzaklaşıp oradan giderken Sen olmadan hasret çekmeyi ağlayarak öğrendim Gece sana sarılıp nefesini ensemde hissederken Yorgun acı çekmiş yüzüne bedenine dokunurken Sen benimsin dediğinde,yüreğimde hissederken Senden öğrendim inanmayı yaşamayı göz bebeğim Şimdi farklı şehirlerde aynı ve tek bedendeyiz Hasret,sevgi özlem tüm duygularla beraberiz Bu hasretlik bir gün bitecek buna inanmalıyız Öğrendim ölümüne sevmeyi,yine seveceğim. Şiirimi yorumlayan değerli üstadım Tayfun54 ’e Teşekkürlerimi sunarım Bilal YILMAZ |