DERLER KİHer gün aynalar da eskiyen yüz ağıran saç Sanki hayat inadına ölüme muhtaç Hayatın telaşına halin yetişemez bazen Huzurun yerine acılar olur dirilen Albümlerde kalır yüzün gülümseyen Ellerin degil benliğindir bu kez kelepçelenen Dünya da varlık içinde yok gibisindir Aslın da yokluğun dipsiz kuyulardaki sesisindir Güneşin doğmadığı için denizler anlam taşımaz Güya baharlar güzel derler şevkatiyle sarmaz İçime akıtiğı için göz yaşlarım yanaklarım ıslanmaz Derler ki hayat denilen roman hiç saçmalamaz S.TAHMİSCİOĞLU |