Şiir, bir Endülüs gezisi sonrasında İspanya’da Elhamra Sarayını ziyaret sırasında yazılmıştı. Şiirde şehri terketmek zorunda kaldığı için ağlayan son Endülüs melikine, annesi "erkekler gibi savaşmayanlara kadınlar gibi ağlamak düşer" sözüne atıf vardır.

Ağladım!
Sürgün yedim rahmetinden
Çamura çöküp ağladım
Yorgun düştüm zahmetinden
Yağmura bakıp ağladım

Bahar yağmuruydu yağan
Her yanı rahmete boğan
Durulmazdı orda o an
Yaşımı döküp ağladım

Bir yandan yıldırım çakar
Bir yanda ateşler yakar
Ovada bahar, dağda kar
İçimi çekip ağladım

İçim yanar üşüyünce
Dışım donar ısınınca
Düşünce ve düşününce
Dişimi sıkıp ağladım

Öyle büyülü bir an ki
Bir rüyaydı hep inan ki
Bir güzel göründü sanki
Gözümü kısıp ağladım

Hayat bir yoldu yürüdüm
Yağmurda kaldım eridim
Ben çok güçlüyüm der idim
Yokuşu çıkıp, ağladım

İçilmedik suyum vardı
İnilmedik kuyum cardı
Bir dal gibi boyum vardı
Belimi büküp ağladım

Hani nerde Granada
İşbiliye Tuleytula
Hani nerde şehr-i Zehra
Her birin anıp ağladım

Kenan sen de ağla arın
Ağlayanlar güler yarın
Rabbin duyar elbet zarın

Elimi açıp ağladım
Derdimi döküp ağladım
Yüzüme sürüp ağladım

Kenan Erdoğan