ÖĞRENMENİN ŞARKISI
Nasılda küçültmüş, bu büyük aşk beni…
Seni terk edeli güftelerimden, Büyüyorum çocuk yürekli şarkılara sarılarak Göçe zorluyorum içimdeki hasret yüklü kavimleri Göz yaşlarımla yıkıyorum, yorgun kervanların göç izlerini Bir isyanın çıkmazında kaybedince bir aşkı Anladım ki; insan buluyormuş kendini Bulduklarını uç uca ekleyip, Kenarında gelincikler, kendine ipekten bir yol açıyormuş Soğuk bir taş misali durmamalıymış, içi düş dolu hiçbir yürek Yaralı sevdaları harabe kentler misali ardında bırakmalı, Kırık düşleri alçılardan çıkarıp, Soluk soluğa koşmalıymış Öğreniyorum artık, Her adımda senden uzaklaşıp, yakın oluyorum kendime Tüm mülteci işgalleri dışlıyorum, hayatımın içindekiler sayfasından Ömrümün ağlama duvarlarına resimler çizip, şarkılar yazıyorum Ölü hatıralar ülkesini terk edip, Seni ardımda bırakıyorum Önümdeki mavi deniz anımsatmıyor artık mavi gözlerini Çocukça bir hırsla dalgaların üzerinden çakıl taşları sektiriyorum Gittikçe kucaklıyorum kırlangıçların kanatlarından düşen yaşamı Sana ait olan her şeyin Aslında benim olduğunu anlıyorum… Seni taşımaktan yorgun düşen cümleleri dışlıyorum kentimden Ve çocuk yürekli şarkılara sarılıyorum yeniden, Saçlarını rüzgâra satıp, Bir uçurmanın kuyruğuna asıyorum acıları Dudağımda ince bir ıslık, Ellerim cebimde, Sana tutunmadan yürümeyi ve soluksuz koşmayı öğreniyorum… |
"Öğrenmenin şarkısı" bu kadar mı güzel dillendirilir !
Hayran oldum açıkçası .
Sevgimle...