İki dost kavga eder. Birbirlerine olan muhabbeti unutur, üzücü kırıcı sözler söylerler. öfke onları öyle bir hale sokar ki günler haftalar olur birbirlerini aramazlar. Gel zaman git zaman birinin yüreğinde bir eksiklik olur, "ah, der.
" ah biz ne yaptık kendimize ".
Düşer yola, dostunun kapısına gelir, kapıyı vurur. İçerden bir ses "kimsin"?
Bu sesi duyunca dostunun sesini hemen tanır, bu sesin sahibinden önce sesin kendisiyle hasret giderircesine
"Benim" der. Bekler kapı yüzüne açılmaz. Geri döner.
Günlerce bu gidiş gelişler tekrarlanır. Her seferinde kimsin, benim ve sessizlik...
Adam uzun süre kapıya gitmekten vazgeçer... Bir zaman sonra
Sessizce yeniden kapı çalınır.
+"kimsin"
"Senim"...
+"işte şimdi oldu, çünkü ben birim, içerde bir dışarda bir ben olmaz, bir olanın arasına ikilik girmez"...

Anonim bir hikaye...

Sabahların bir ışığı yok, Gül yüzün, tatlı sesin olmayınca
Gecenin yıldızları, çekici hali eksik, Ay gülüm sen olmayınca
Bir dert olur başımda, parmağım kesilir, tırnağım kırılır, kramplar böler uykularımı
Eksiğim, eksiğim ben "Sen" olmayınca...

Ben olmaya kararlıysan sev; yoksa Sen bir, ben B/aşka bir ikimiz hep ayrı gayrı...

fuzuliM