Şiir yazmayı bırakmıştım
Çünkü çok iyiydim
Çünkü çok mutluydum
Mutluyken şiir yazamazdım
Kelimeler aklından uçar o an
Sadece seni mutlu eden anılar kalır
Soğuk olan hava işlemez o an vücuduna
Erken kalkıp bir daha uyumak yoktur
Söner hemen sigaran
Sonra bir duman daha çekmek gelmez aklına
Dumanın ciğerlerine işleyişi seni rahatlatır
Mutlu olmak bize mi fazla
Yoksa her güzel bir şeyin sonu mu vardır
Çok mutsuzum
Çok kötüyüm
Çok umutsuzum
Ve çok mu çok üşüyorum
Çocukluğum geliyor aklıma
Hani evden kaçmaya çalışan küçük bir çocuk
Sonra anne kokusu o çocuğa özlem uyandırır
Ve onu arayan annesine koşarak sarılır ya
O an anne kokusu içine sinerken
Cennet gözleri sulanır çocuğun
Ve aslında öncesinde ne kadar mutsuz olduğunu anlar ya
Şuan öylesine mutsuzum ki
Hala küçük bir çocuğum
Ve hala her mutsuz olduğumda o kokuyu özlüyorum...