Kristal buz maviliği- Devran Yılmaz
Loş ışıklı caddelerde
Dokundum yıldızlara… Doldurdum kaldırımları. Zihnimde dolaşan şiirlerle… Kötülüğün ve çirkinliğin soluğu Enjekte edilirken ruhlara Şarap yudumlar gibi Yudumladım Acıyı… … Kara dumanların yükseldiği Paslı çatıların altında Kristal buz maviliğini aradım Hakikatte inat kurulan hayallerin Çıplaklığında… … Belki gözlerin Kristal bir buz maviliği değildi. Ama büyümek isteyen Acemi bir çocuktum ben Gözlerinde ki Yansımamı Aşk sandım. Zaman şakaklarıma yansırken… Ve ilerlerken kendi boşluğunda Yakılan fotoğrafların Zihinlere kazılan siluetin de Kaldım bir başıma… Büyümek isteyen Acemi bir çocuktum ben Aşk, eşiğinden kovarken beni Ve sessim çarparken sessizliğe Kırılan bir kadeh gibi Parçalandı beynim de. Tüyden hafif kelimelerin, Demirden ağır anlamlarıyla… Kaldım bir başıma… … Aşkın ağırlaşan yalnızlığını Şarap yudumlar gibi Yudumladım. Ama teslim olmadım. Sınırsız bir acının siluetine Şarap yudumlar gibi Yalnızlığın içsel sessini Yudumladım … Zamanın bozuk terazisinde Kan yerine Acılar, dolaşırken damarlarımda Acemi bir çocuktum ben… Soru soran dudaklara aldandım. Anlatım her şeyi. Bir volkan gibi kabaran Coşan, kırılan acıların Yansımasında sözcüklerle …. Anlamadılar Acemi bir çocuktum ben… Zaman yansırken şakaklarıma Anladım ki Hiçbir zaman anlamıyorlar… Hiçbir zaman anlamayacaklar. … Zaman ilerlerken kendi boşluğunda Öğrendim bir kaç şeyi… Acılar, bir volkan gibi Kabarırken yürekte Bir kadehi tutar gibi Acıyı yürekte tutmayı … Ama sevmedim hakikati Bir mülteci gibi yorgun Sığındım düşlerin Kristal buz maviliğine Gözkapağından öptüm geceyi… Çocukların gözlerinden içtim dolunayı… Doldurdum kaldırımları. Zihnimde dolaşan şiirlerle… Gecenin rengine Şiir karıştırdım… Yağan yağmur gibi Dağılırken Beynimde ki şiirler …. Belki de Bir şiir yeterdi Ruhların kötülüklerden arınması için Kötülüğün ve çirkinliğin soluğu Enjekte edilirken ruhlara Belki de, Bir şiir yeterdi. Kristal buz maviliğin de Dans etmek için Devran Yılmaz |