hiç molası yok mudur yaşamın
sözcükler direnirken rüzgara
savrulurken bir yaprak gibi
kuru ayaz, bu kuru son baharda
hasret midir, özlem midir hayat

yolun sonu da görünüyorken daha
Heyyy, otur diyor yalnızlığım,
sabret, dinle biraz kendini..!
oysa bir şehir kadar kalabalık,
bir o kadar gürültülüyüm şimdi

hadi kalk yüreğim, yolumuz uzun
düş önüme de gidelim son bahara
kış ayazında eriterek karları da
değen her kar tanesinde tüketelim
harcayalım kalan son yaşamı da..!

ben çok yoruldum artık hayat..!
uçamıyor, koşamıyorum da kuşlara
kurtulamıyorum da bu ağır yükten
sırtımda taşıdığım koca dünya’dan
kaçamıyorum kaybolduğum şehirden

şehirler, şehir büyüdükçe gözümde,
minicik yüreğim küçülüyor göğsümde
iç sesi olsa da hiç sesi yok artık
sığmaz, daraldıkça göğüs kafesim,
yaralı kalbim hissiz soğuyan gecede

biliyorsun, hüzün olmadan neşe olmaz
darlık çekmeden bolluk olmayacağı gibi
acı çekmeden de mutlu olunmuyor işte
hayat yaşayarak öğretse de bunu bize
en güçlü halimiz en yalnızlığımızda

ne yoklukla ne hiçlikle korkutulamaz
parçalayamaz soğuk hasretler yüreğimi
aksine ısıtır, düşler kurulur aşka dair
dalgalar gibi vurur yüreğinin kıyısına
sarılır, hayaller kurarsın belkide...

sonra ateş olur tan kızıllığında gece
zor gelse de artık kendim olmak bana
duru, sessiz ve arsız yalnızlığımda
aşka dair gün başlar ömrün ayazında
üşüyen yüreklere güneş doğarken daha

aşk olur belki hayatın molası da...


Serdar Coşkun...