Dev aynası bilmem ismini duydum
Böyle bir tevekkel kulum efendim
Kendimi zerreden aşağı saydım
Boyumu aşmadı kolum efendim

Kırıldım kırmamak için direndim
Düşe kalka bu hayatı öğrendim
Başı sıkışanın işin görendim
İyiliğe buldum zulüm efendim

Ömrümce hep öz yağımda kavruldum
Bazı zabit durdum bazı savruldum
Şükür ne eğildim nede devrildim
Bir’e yaslamışım dalım efendim

Cahillerle hiç olmadı pazarım
Daim ehil meclisinde nazarım
Hatalıysam öz özüme kızarım
Budur benim tek zevalim efendim

Övünmedim servetimle varımla
Benim davam yüzümdeki arımla
Bir oğlum bir kızım cefakârımla
Hakkıyla bitirmek yolum efendim

Mizani’yim insan olmak niyetim
Bu uğurda çok ödedim diyetim
Arz ettim böylece hal vaziyetim
Böylesi bir garip halim efendim

Ozan Mizani (Taner Karataş)