Ayrılık hissisleştirir insanı hiç olmadığı kadar
Hergün başka bir sancıyla açar güne göz kapakların
Yalnızlığın en dolu saniyelerinde korkarsın kendinden
Durgun bir denizken çağlayana dönüverirsin ve
İçindeki çırpınan çocuk son kez dile gelir
Saatler geçmez o vakit budur ya zaten ayrılığın acı yanı
Düşsende tutup kaldıranın olmaz ya da bir acıyanın
Dolu dizgin hatıralar gözünde canlanırken
Sen akan yaşlarına mani olursun
Korkma çocuk biraz daha dayan tüm acılar bir gün son bulur

Ayrılık kirletir insanı hiç olmadığı kadar..
Beyaz bir kağıda sıçrayan kara mürekkepler gibi...
Her geçen gün başka sayafalarına bulaşır ve sen buna alışırsın.
Zihnin oyunlar oynar sana çocuk.
Kendini tanıyamaz haldesindir ve başlar kara suratlar önüne gelmeye.
Her suratı kendin sanıp o role bürünürsün
Her karanlık, beyaz yüzünü kana boyar senin.
Kana karışmış gecelerin koynunda ve bir fotoğraf yanında,
Hiç üzülmediğin kadar üzülürsün..

Ayrılık dönüşsüz olmadı hiç bu kadar.
Elin kolun bu kadar bağlı kaldı mı?
Ayrılık acıdır evet ama bazen aşk daha fazlası.
Hiç bu kadar canın yandımı çocuk?
Unutmakla vazgeçmemek arasında kaldın mı?
Hiç ruhunun çığlıklarını duymamak için uyuşturdun mu bedenini?
Eğer öyleyse bakma arkana,bakanlar dizginini ele verir
Unut onu çocuk belki bir gün talih sana da gülüverir.