yalın ayak çocukları gördükçe içim acıyor..

Hiç düşündün mü arka sokakları,
Oradakileri ve yaşananları?
Neler oluyor kimin umrunda,
Açlık ve düşkünlük limanında..
Bir ana sırtlar çocuğunu ve ağlar biçare,
İçin için sessizce yanar,
Yangınlarda ve çaresiz,
Yavrusuna bir lokma ekmek arar.
Haykırışlar boşuna;
’Elden ne gelir’ der için için,
Ve diğer yandan da umutlu;
Belki bir yardım diye..
Bu dünya kimlere kaldı,
Var mıdır insan gibi insan?
Kimbilir vardır ama
Bir yıldız kadar uzaktır bilinmez.
İki insan biraraya gelir,
Biri yükselişini diğerini ezişine bağlar,
Ve önemsemez;
İkinciye ne oldu kimene..
Buna adalet denirse
Adaletsizler ülkesini tarif edin bana,
Çünkü oraya gidiyorum
Hiç dönmemek üzere..
Yoksulu düşünen mi var?
Hiç sanmam!
Ama sanmak isterim içten içe.
Tek sanmak yeter mi sanıyosun,
Bu vurgun kentte
Herkes kendi kendine..
Kim dertli,kim çaresiz
Kimin umrunda,
Düşüne bir tekmede arkadan gelir
Hiç ummadığın bir anda..
Bilinmeyen ve bilinmek istenmeyen bir yer burası,
Neresi diye hiç sordun mu?
Sen sormasanda ben söylüyorum;
Burası YOKSULLAR KENTİ...

SEDA BALCI