ÜŞÜMÜYORUM….
Biliyorsun çaresizim.
Aç, susuz ve muhtaç...
Dışarı ayaz, üstüm çıplak…
Gururumu ayaklar altına alıp gelmemi,
Bekliyorsun gözün kapıda.
Nafile uğramam artık O sokağa…
Yıllar oldu alıştım yokluğuna..
Bırak üşüsün tenim…

Görüyorsun perişan, yalnız ve kimsesizim.
Üste yok başta yok.
Ayakkabım delik ellerim koynumda…
Isıtmıyor artık kendimi nefesim.
Yağmur iliklerime işlemiş,
Sırıl sıklam bedenim.
Bekliyorsun gözün kapıda…
Bilmediğin bir şey var oysa…
Kupkuru taş kesilmiş yüreğim…
Bırak üşüsün tenim…

Sen bu muydun gerçekten?
Acizliğimle alay etmek isteyen…
Yüreğimi od’una yaktığım …
Yol bulduğum huzur bulduğum,
Gözlerinle ısındığım O…
Bu sen misin, yoksa ?
Kimsin sen, ne değiştirdi seni?
Yıkılsın ellerimi uzatayım diyen …
Göz yaşlarıyla gelmemi bekleyen…
Bilmediğin bir şey var oysa…
Kupkuru göz pınarlarım, dimdik ayakta bedenim.
Bırak üşüsün tenim…

Ne yokluklar acıtıyor canımı,
Ne yokluğunla donuyorum…
Hangimiz kaybettik acaba?
Sordun mu aynadaki yüze…
Üstüm yırtık, yüreğim sağlam…
Farkında değilsin hala
Yüzüne kapattım o kapıyı…
Üşümüyorum artık
YÜREĞİMDEN TERK EDELİ SENİ…

Şenol Köksal. 17.10.2016