Özgürdür dağlarında,
Albenisi yüksek, karakter sağlam
Umursamaz, aldırmaz rüzgârına ovalarının
Bu yüzden motifi olmuştu Anadolu kırlarının

Ne hoyrat esen fırtına,
Ne boran koparttı filiz başını
O da bezedi bu yüzden toprağı,
Kapladı dağını, taşını.


Salınırdı başak başak, renk ahenk,
Seçilirdi en morunun, en alının içinde
Sözde aşklar, yürekler haz göçünde

Ne güzel yakışırdı kırlarımın moruna al, alına mor
Ayrışmak nedir papatyadan sor
Ayrışmak!
Ayrışmak mı? En iyi o biliyor.
Rahat bırakmadılar,
Seviyor, sevmiyor, seviyor sevmiyor

Kesmiş kellesini, ayırır sarısından beyazı
Bıraksan bitirecek tarlayı, alamamış ya hızı
Sevmiyor diyorsa son beyaz kanat
Seveceksin diyor, seveceksin! O sona kanada inat

Sarıyı çevreleyen beyazdır papatyanın özelliği
İnsanoğlu da öyle, yitirmemişsek benliği
Bir düşün, ayırırsan Sen’i, Ben’i, cümle renkleri
Kurabilir misin toprak için doğru denklemi

Koparır çiçekleri o hoyrat eller
Koparıp atmayı bir hüner beller
Bırakın;
Bırakın kırları, renkler coş olsun
Beklerim o günü, varsın düş olsun.

Cemil YILDIZ
11.10.2016