KOYMADIM ADINI
O çıplak, kadın tenindeki,
Her acıyı. Parmaklarıma gömmek istedi. Gök kuşağından bozma her düşü, Boğuldu karanlığımda. O korktu yükseklerimden, Sonra gitmek istedi... Ben hüznümle sonbahara karışıp, Bir eylül avuntusu dökülüş hissettim içime. İnadıma kaçmadım gerçekliğimden, İnadıma bu yargısız çarmıhlara geriliş... Kaçıncı kadın bu giden, Görünce kollarımı. Bir sahte düştü bu biten, Kaç sende hadi bırak. Sorma, karanlık yollarımı... Ahmet YILMAZ |