Fanustan bir dünyanın içindeyiz
İnsanlık intihar etmiş Esat’ın dudaklarında
Tek odalı bir saray
Kapımı çalmış
İlerleyen kaderimde

Yevmiye pejmurde bir güneşe doğuyor
Ay ışığı gözlerimdeki uykuyu çalıyor
Ağa gurbette amele

Dünya fani diyorlar
Yaşanan acı
Gün gibi gerçek
Ve hep nedense
Birazda Sırat

Henüz gece ağarıyor sabaha
Baba çocuğun gökyüzüne sarılışına hasret
Yollarda gözlerim
Bir karın tokluğuna
Sarkaç misali savruluyor beynim
Kuramsız
Bir Mersin bir Halep

Adsız ihanetleri diyorlar
Uçup giden sarhoşluğuna hürriyetin
Bizim sonumuz pek bu dünyalı değil sanki
Ölüm denen özgürlük
neden bu kadar uzaklarda yaşar
Azrail adres şaşırıyor
hasret yüreğimde bugün çok avare.
Belli ki güneş bize
Bir daha hiç doğmayacak

Dörde katlayıp dolunayı yıldızları
Koyun yüklüğümün zulasına
Bize bir daha lazım olmayacak

Belki bir şerefsiz
Bir kiprit çaktı Akdenize
Akdeniz yandı senelerce
Deniz söndü yüreğimizde belki
Hala kiprit yanıyor hece hece
Bir alev daha çavacak başka memleketlere...

Şair Ömer diyor ki
Üzülme gardaş
Güneş bir gün senin kalbine de doğacak
ve o gün bütün fanuslar kırılacak
Biraz zaman içilecek acılarda
Hürriyetimiz geceyi yırtıp çıkacak...