İSTANBUL AĞLIYOR...
Onu bana sorsalar, şöyle anlatırdım;
Kalabalık şehrin, yalnız insanıydı, Sonbaharda yaprak misali, dertlerini dökerdi. Bu nedenle olsa gerek; En çok sevdiği mevsimdi, sarı sonbahar. Onu bana sorsalar, şöyle anlatırdım; Hayatın ona çizdiği yoldan yürüyordu. Her seferinde karşısına, engeller çıkıyordu. Buna rağmen yılmadı, yürümeye devam etti. Bu sebepten olsa gerek; Ona hayat yorgunu derlerdi. Onu bana sorsalar, kısaca şöyle anlatırdım; Hiç yaşamadı, hep yaşattı. Hiç gülmedi, hep güldürdü. Çok sevdi, hep aldatıldı. Şimdi herkes onu, arar oldu. Oysaki o şimdi, çok uzaklarda, Bir daha asla, dönemeyecek kadar… Bu yüzden olsa gerek; Herkes gibi ardından, İstanbul da ağlıyor. |