Hıçkırıklarım boğuyor gecenin karanlıklarını.
Sen varsın her damlasında,göz yaşlarımın.
İçimde,karanlık dehlizle uzanıyor,
Aşinası olduğum ıstıraplara.




Senin çelik parmaklıklı kalbinde,
Tutuklu kalıyorken sevdan,
Ben,aşka dair ne varsa yüreğimde,
Söylüyorum işte sana,cesurcasına.
Ama heyhat...biliyorum ki,
Yürek sesimi dinliyor,yalnızca İstanbul sokakları.




Biliyorum,sen olmasan içimde,
Sevda gemileri de olmayacak,
Yüreğimin engin denizlerinde,
Yelken açmayacak,sevda ufuklarına.




Senli düşlerimden uyandığımda,
Arıyorum kokunu,odamın tüm eşyalarında.
Ve hayalini,mehtabın cama vuran yansımalarında.




Tekrar tekrar,seni anlatmak istiyor bana,
İçimden gelen bir ses,beni efsunlarcasına.




"Ne kadar da güzel gülüyordu,"
"Nasıl da,pırıltılı kıvılcımlarla bakıyordu,"
"Düşsel güzellikteki,o ahu gözleri."




"Ne kadar da güzeldi,"
"İnci tanesi,ışıltılı göz yaşlarının,"
"Derin okyanusları andıran,gözlerinden dökülmesi."




Bense şimdi,göz yaşlarımı içime akıtıp ağlıyorum.
Ellerimde,senden kalan bir kaç solgun fotoğraf.
Bir ışık arıyorum,fotoğraflardaki hüzünlü gözlerinde.
Var mıdır benden,sana kalan bir şeyler diye.




Ne gözlerinin ışıltısında görebiliyorum izlerimi,
Ne de,yıpranmış bu fotoğraflarda hayalimi.
Düşünüyorum...yıpratıcı bir yeis sarmalıyor benliğimi.
İsyan ediyor,haykırıyorum sokaklara ismini.
Sen duymuyorsun,
Feryadımı dinliyor,yalnızca İstanbul sokakları.




Bir mevsim bitiyor sanki içimde,
Yaz aylarının,ışıltılı bu güzel günlerinde.




Sanki ruhum ;
Sararıp dökülen yapraklarıyla,
Sanki ağaçların,çıplak yalnızlığında,
Sonbaharın hüznünü,bir yorgan gibi çekiyor,
Sensiz gecelerimin yalnızlığının üstüne.




Yoksa,düş müydü bu aşk,bu sevda ?
Yoksa,hayal miydi gözlerin ?
Yoksa serap mıydı ?
İsmin yazılıydı,kalbimin duvarlarında.




Özlemlerim birikti yıllarca.
Acı hasretler,ruhumu kavurdu.
Bekledim hep umutlarla,
Sonu belki,vuslat olurdu.




Ama işte,çırılçıplak soyundu şimdi ruhum,
Hasret,özlem,acı ve hüzün,
Senden geriye kalan ne varsa.




Anladım ki ;
Yalnızca,benmişim bu sevdayla kavrulan.
Benmişim,yalnızca duvarlara konuşan.
Bunu bir ben duydum,bir de sen İstanbul sokakları.




Anladım ki ;
Sevda,aşk hasretlerle kavrulmak,
Özlemlerle tutuşmak,
Hüzün yağmurlarıyla,zırıl zırıl ıslanmakmış.




Anladım ki ;
Sevda,aşk...yaşamakmış..!
Bunu,bir ben anladım...bir de sen,İstanbul sokakları..!


Tuğal KÖSEMEN
08.Eylül.2016