Ey ağıdı dinmeyen gözleri yaşlı şehir
Yürüdükçe bağrında kendimden geçiyorum
Aldığım her nefesim içimde oldu zehir
Düşe kalka yerlere devrilip göçüyorum


Köhnemiş sokakların yokuşa çıkar düzün
Salkım söğüt altında ruhuma çöker hüzün
Her tarafın toz, duman buz gibi elin, yüzün
Senin tavrına inat mutluluk saçıyorum


Yurt edindim kendime dağı, bağı, yabanı
Vuslat’a erer diye bekliyorum her anı
Kırılan, tükenen ben bezdiren sen bu canı
Efkarım la, dost bilip derdimi açıyorum


Gün batımı düşlerim kimsesiz yalnız gecem
Lal olmuş ağzım dilim dökülmüyor tek hecem
Ne bir yurdum, yuvam var ne de tütüyor bacam
Virane köşelerden sessizce geçiyorum


Ey gaddar’ı güldürüp beni ağlatan şehir
Gözlerimden akan yaş sayende oldu nehir
Yüküm ağır dedikçe sırtıma vurdun kahır
Hesabımı kes benim duramam kaçıyorum


Nuh Comba