YARANAMADIMOlmadı kimseyle asla bir derdim Sevgimi herkesin önüne serdim Kendimden her zaman bir ödün verdim Yine de kimseye yaranamadım Kırmadım kimseyi üzülür diye Anlamadım bu öfke acaba niye Evvel aslan idim döndüm kediye Yine de kimseye yaranamadım Sanırım çok büyük hayale daldım Anladım sonunda sınıfta kaldım Ne kadar dert varsa üstüme aldım Yine de kimseye yaranamadım Ömrümü harcadım o zaman toydum Bir kuru simitle çay ile doydum Kendimi bir aptal yerine koydum Yine de kimseye yaranamadım Gözlerim bir anda geçmişe daldı Hevesim kırıldı yarıda kaldı Sanki bedenimden ruhumu aldı Yine de kimseye yaranamadım Durmadan koşturdum her işe yettim Mum gibi eriyip gün güne bittim Saçımı yerlere süpürge ettim Yine de kimseye yaranamadım Ferhat GÜNAYDIN Emekli Öğretmen - Giresun 18 Ağustos 2016 |
GÜzel şiirinizi ve yazan yüreğinizi kutluyorum.
Saygılarımla...